Mijn gehele kindertijd heb ik bij iedere vallende ster,  of uitgeblazen kaars dezelfde wens gedaan: wereldvrede. 

Al die ellende op deze aarde,  ik had het er moeilijk mee..

Laatst kreeg ik de vraag: Géke,  als jij 1 wens mocht doen,  wat zou dat zijn??

Mijn brein piepte en kraakte, verbitterde gedachten gingen rond,  want nou…. De situatie is er niet echt veel beter op geworden hè? 

Totdat ik mij ineens bedacht…..

Wat ik geleerd heb onderweg is; alles begint op één plek,  in mijzelf. 

Mijn wens: dat ieder mens zichzelf met compassie en liefde kan omarmen. 

Deze compassie en liefde vinden, hebben mij gebracht waar ik nu sta… en nu mag ik anderen ondersteunen in hun proces zichzelf daarin te ontmoeten. 

De weg naar wereldvrede, begint bij innerlijke vrede. 

Zonder het te beseffen leefde ik elke dag de wens van die kleine Géke❤️

Deze foto is wel van mijn meest dierbare. Met verwondering heb ik hem aanschouwt, ben ík dat?

De vrouw waar ik me mee had geïdentificeerd zou ik zelf in een heel ander plaatje gieten. Maar wat me raakte was toch wel de vastberadenheid, het vertrouwen, de liefde en overgave waarmee het lammetje de eerste melk toegediend kreeg. Het was namelijk zo dat de boer eigenlijk al dacht; deze is al overleden.Iets in mij riep keihard: NO WAY.. Als ik mijn vinger in het bekkie deed voelde ik weerstand, dus; leven!!! Het lammetje kwam erg verzwakt ter wereld. Als een vastberaden moeder bleef ik erbij om te zien: drinkt ze wel?

Alles wat ik wist over lammeren had ik op internet opgezocht en die eerste melk is voor haar heel belangrijk had ik gelezen.
Ze dronk maar niet. Toen het naar mijn gevoel te lang had geduurd heb ik een schaaltje gepakt en ben ik het schaap gaan melken. Geen idee hoe het allemaal moest, maar de natuur nam het over. Met een spuitje gezorgd dat er wat melk in ging.
Uiteindelijk nam ze het zelf over en zocht haar moeder.

Deze foto symboliseert mijn heling. Hier is waar het begon.Hier begon ik voorzichtig inzicht te krijgen in mijn patronen, ideeën en identificaties van al dat ik NIET was.Hier vond een ontmoeting plaats met mijn ware Zelf. Het was een moment zonder gedachten, emoties, overtuigingen. Het was het moment dat ik WIST. Het was het moment dat ik HANDELDE. Het was het moment dat ik in het NU kon zijn.

Met regelmaat kijk ik nog terug naar dit plaatje. Met trots, met blijdschap.Maar vooral ook met gevoel van dankbaarheid.  Wat wij als mens allemaal zelf kunnen is zo ongelooflijk. Wij bezitten het vermogen om te helen, om ons lichaam, ook emotioneel en mentaal te helen.  

Wat een vrijheid!

Stilte

Toen ik zo’n 8 jaar geleden in het buitengebied kwam wonen was ik totaal verwijderd van de natuur.

Opgroeiende in de stad ontwikkelde ik een angst voor bijna ieder dier en verveelde me stierlijk tijdens boswandelingen.
Toch ergens was er een roep, want een droom was toch wel om buitenaf te gaan wonen.
Dieren?
Dat heb ik zo lang mogelijk af gehouden.
Stap voor stap kwamen er toch steeds meer bij ons wonen, vanuit vrijheid, want in principe zouden ze allemaal weg kunnen gaan.
Het was een bijzonder proces met vallen en opstaan, steeds mezelf weer tegenkomen in de angsten en beperkingen waarin in gevangen zat.

De natuur is oordeelloos, in het moment, in het NU. Het werd mijn spiegel.

Het gaf duidelijk aan hoeveel ik nog in mijn mind aanwezig was.
Nu, 8 jaar later sta ik in de vijver…
In stilte…
Ik ervaar wat om me heen is.
Naast me zit een libelle, ik kan door het water bij hem komen, zo dichtbij dat ik hem aan zou kunnen raken als ik wil.
We kijken elkaar aan..
Ik ervaar de stilte ..
En ik besef me dat in de stilte waar ik me nu bevind..
de natuur mij vanzelf vindt..

Tijdens de vakantie vond er een bijzondere ontmoeting plaats.

Terwijl ik voor de tent sta vliegt er naast mij een libelle.

Zonder nadenken open ik mijn hand en de libelle neemt erop plaats.

…..

Als ik weer thuis ben sta ik bij de vijver. Libellen vliegen af en aan, komen even kijken en gaan weer weg.

Ik open mijn hand en nodig ze uit.

Niks….

Het besef dringt tot mij door dat mijn hand vragend is.

Wellicht met de intentie om weer zo’n bijzonder en magisch moment te kunnen ervaren.

Misschien een onderliggende behoefte, de rust kunnen ervaren, delen en ontvangen, in het moment zijn, de leegte, wat kennelijk even niet lukt.

Het maakt me weer bewust, dat de intentie van wat ik doe, de uitkomst bepaalt.. Hoe ik zelf verantwoordelijk ben voor die uitkomst…

Dat ík de creator zelf ben, door wat ik denk, voel, zeg, en doe….en dat ik dus een keuze heb.

Hoe cool is dát

Gisteren had ik een afspraak staan voor een behandeling, deze ging onverwacht niet door.
Ineens had ik tijd en ruimte over.
Er diende zich in mij een thema aan;
Nou, bedacht ik, dan behandel ik mezelf. Dat was heel makkelijk gedacht, uitvoering bleek lastiger…

Wat een gedraai en mijn hoofd (ego systeem) die allerlei wegversperringen neerzette. Ik had mezelf er al bijna van overtuigd dat ik dit niet zelf zou kunnen. Hiervoor had ik toch echt begeleiding nodig.

Totdat de gedachte kwam op kwam: Hoe zou ik het bij een ander doen? Hoe zou het zijn dat ik mezelf nu net zoveel ruimte/aandacht en liefde geef als een ander.

Wow…. Dat kwam binnen.

Waarom is dat zo anders? En wat staat er in de weg?

Het begint bij jezelf, hoe lang weet ik dat al. En toch… Vanuit daar heb ik mezelf een super mooi cadeau kunnen geven.

Weer stappen gezet, kleine reusachtige stappen!

Dus gisteren brandde er een kaars in de kamer, en deze keer was deze helemaal voor MEZELF!

Nog toen ik mijn dochter bij me droeg wist ik; dit kind is in balans, het enige wat mag gebeuren is zorgen dat dit zo blijft. Het besef kwam, dat wij “slechts” begeleiders zijn. We zijn hier toevallig al wat langer en kunnen laten zien hoe wij de beste versie van onszelf leven.

We kunnen laten zien hoe we ons gedragen en met uitdagingen omgaan en welke keuzes we voor onszelf maken. We kunnen voordoen wat veilig is, puur omdat we een voorsprong hebben, al ervaringen hebben opgedaan. De kracht van deze woorden heeft mijn dochter bewezen toen ze op eigen houtje ging oefenen om met, (haar letterlijke woorden), vreemde mensen te praten. Ze klapte tot ze vier was dicht bij een te directe benadering.

Ik heb haar geholpen, voor haar antwoord gegeven. Soms echt wel even twijfel gehad, misschien toch wat meer sturing?? Op vakantie was het, ze was net vier geworden. Op een camping, vol met nieuwe dingen, onbekenden, heeft ze blijkbaar ervaren dat het best lastig is als je dan niet contact durft te maken. Ze had zich bedacht om te gaan oefenen. En dat deed ze, vol trots zei ze de volgende dag toen we uit eten waren: “Ik zei, dank je wel”. Ook in mijn werk ging ik meer en meer inzien dat het tijd is om een shift te maken. Een stap terug te doen en ruimte maken voor de kinderen om te zijn wie ze zijn. Zonder labels, meningen, het opleggen van onze (oude) beperkende ideeën van hoe het “hoort” te zijn. Een shift in het idee van wat opvoeding inhoudt.

Opvoeding betekent letterlijk iets als iemand vormen naar normen van diens omgeving. Mijn eigen gevoel is altijd geweest: Waarom moest ik eerst alles afleren, om het daarna allemaal weer terug te vinden?? Als moeder heb ik daarnaast steeds meer ervaren: de enige weg is, de weg naar binnen.

Met mezelf aan de slag gaan en het voorleven. Dan zijn kinderen een cadeau, want ze laten je precies zien waar jij nog even naar mag kijken. Toen ik ooit mijn zoon vroeg: “Wat wil jij later worden”?, gaf hij het beste antwoord: “Wat een rare vraag”. . .
Hij IS al!