Stilte
Toen ik zo’n 8 jaar geleden in het buitengebied kwam wonen was ik totaal verwijderd van de natuur.
Opgroeiende in de stad ontwikkelde ik een angst voor bijna ieder dier en verveelde me stierlijk tijdens boswandelingen.
Toch ergens was er een roep, want een droom was toch wel om buitenaf te gaan wonen.
Dieren?
Dat heb ik zo lang mogelijk af gehouden.
Stap voor stap kwamen er toch steeds meer bij ons wonen, vanuit vrijheid, want in principe zouden ze allemaal weg kunnen gaan.
Het was een bijzonder proces met vallen en opstaan, steeds mezelf weer tegenkomen in de angsten en beperkingen waarin in gevangen zat.
De natuur is oordeelloos, in het moment, in het NU. Het werd mijn spiegel.
Het gaf duidelijk aan hoeveel ik nog in mijn mind aanwezig was.
Nu, 8 jaar later sta ik in de vijver…
In stilte…
Ik ervaar wat om me heen is.
Naast me zit een libelle, ik kan door het water bij hem komen, zo dichtbij dat ik hem aan zou kunnen raken als ik wil.
We kijken elkaar aan..
Ik ervaar de stilte ..
En ik besef me dat in de stilte waar ik me nu bevind..
de natuur mij vanzelf vindt..