Toen zag ik in, dat woorden een uitademing zijn;
een uitademing… van mijn eigen projecties
Een uitademing… gekleurd door mijn overtuigingen
sterker nog, de uitademing om vooral mezelf te overtuigen
Een uitademing… mijn perceptie van het moment,
de situatie of persoon
Als je het eenmaal ziet, dan ga je pas écht luisteren..
maar dan naar jezelf
Dan kan je ineens geen woord meer serieus nemen van wat je zegt
Het dualisme; leren verstillen door te praten,
want ik ging meZelf ontdekken in het woord naar de ander
Verstillen..
In die verstilling (her)vind ik de verbinding met meZelf,
daar verbind ik met mijn hart..
en vanuit die hartsverbinding, kan ik het hart van die ander ontmoeten…
dan worden woorden echt overbodig