Nog toen ik mijn dochter bij me droeg wist ik; dit kind is in balans, het enige wat mag gebeuren is zorgen dat dit zo blijft. Het besef kwam, dat wij “slechts” begeleiders zijn. We zijn hier toevallig al wat langer en kunnen laten zien hoe wij de beste versie van onszelf leven.

We kunnen laten zien hoe we ons gedragen en met uitdagingen omgaan en welke keuzes we voor onszelf maken. We kunnen voordoen wat veilig is, puur omdat we een voorsprong hebben, al ervaringen hebben opgedaan. De kracht van deze woorden heeft mijn dochter bewezen toen ze op eigen houtje ging oefenen om met, (haar letterlijke woorden), vreemde mensen te praten. Ze klapte tot ze vier was dicht bij een te directe benadering.

Ik heb haar geholpen, voor haar antwoord gegeven. Soms echt wel even twijfel gehad, misschien toch wat meer sturing?? Op vakantie was het, ze was net vier geworden. Op een camping, vol met nieuwe dingen, onbekenden, heeft ze blijkbaar ervaren dat het best lastig is als je dan niet contact durft te maken. Ze had zich bedacht om te gaan oefenen. En dat deed ze, vol trots zei ze de volgende dag toen we uit eten waren: “Ik zei, dank je wel”. Ook in mijn werk ging ik meer en meer inzien dat het tijd is om een shift te maken. Een stap terug te doen en ruimte maken voor de kinderen om te zijn wie ze zijn. Zonder labels, meningen, het opleggen van onze (oude) beperkende ideeën van hoe het “hoort” te zijn. Een shift in het idee van wat opvoeding inhoudt.

Opvoeding betekent letterlijk iets als iemand vormen naar normen van diens omgeving. Mijn eigen gevoel is altijd geweest: Waarom moest ik eerst alles afleren, om het daarna allemaal weer terug te vinden?? Als moeder heb ik daarnaast steeds meer ervaren: de enige weg is, de weg naar binnen.

Met mezelf aan de slag gaan en het voorleven. Dan zijn kinderen een cadeau, want ze laten je precies zien waar jij nog even naar mag kijken. Toen ik ooit mijn zoon vroeg: “Wat wil jij later worden”?, gaf hij het beste antwoord: “Wat een rare vraag”. . .
Hij IS al!